Mijn liefste Marietje,
Maart 2012: na 6 weken couveuse mocht je eindelijk mee naar huis. Ik had je stiekem beloofd je nooit meer achter te laten. 12 jaar later kan ik dat niet meer en moet ik je voor een stuk achterlaten.
Wat een zware week is het al geweest. Alles voelt als een laatste keer, als een afscheid. Laatste keer naar school brengen, laatste keer in ons bed slapen, … Ik hoop ook dat het de laatste aanvallen mogen zijn.
De koffers inpakken voelde loodzwaar en ze geraakte ook maar niet ingepakt zoals het moet. We vertrekken op een loodzware reis zonder de eindbestemming te kennen. Maar weet 1 ding, lieve Ella-Marie, ook deze reis maak je niet alleen. Olivia, papa en ik zullen er nu ook weer altijd voor jou zijn.
Er was een leven vóór en na die eerste aanval. Er gaat nu ook een leven zijn vóór en na de operatie. Ik kan alleen maar hopen dat het een beter leven zal zijn voor jou.
Jij bent een ongelooflijke doorzetter.
Marietje, ik zie je graag.
Mama