Het eerste resultaat van een zoekactie in Google op mijn vraag
"wat maakt van een huis een thuis?", gaf ons een degelijk
resultaat. "Een thuis is een plek waar je binnenkomt en volledig
jezelf kunt zijn, waar je waarden tot uiting komen en waar je
ontspanning vindt. Het is ook een plek waar je in groeit en waar
ideeën tot stand komen en getest kunnen worden. Dat allemaal binnen
de muren van een huis."
Mooi omschreven Google! Maar wat vooral een thuis maakt, zijn de
mensen in dat huis. En sinds gisteren is ons huis voor eventjes
terug echt een volledig thuis!
Dank u wel ziekenhuis Leuven!
Wat is de tijd gevlogen! Drie weken en een paar dagen geleden stonden we aan de vooravond van wat de meest stressvolle 10 uren uit ons leven moet geweest zijn. Gisteren mochten we onze koffers in Leuven pakken en naar huis rijden!
Een overzicht van wat toch als een positief verhaal omschreven kan worden.
De luxueuze ziekenhuiskamer van Gasthuisberg weerspiegelde zich in alles wat UZ Leuven te bieden had. Van enorm lieve verpleging en schooljuf, tot echt daadkrachtige kinesisten en verder naar meedenkende ergotherapeuten. Daarnaast waren we heel blij te weten dat Dr. Jansen vlak bij ons was, om alles van kortbij op te volgen. En ook zij zag dat het goed was!
Cognitief, sociaal en motorische vooruitgang
Het één gaat uiteraard al wat sneller dan het andere, maar wat zijn we blij te zien dat er lichte vooruitgang is in alles. Voornamelijk de helderheid die Ella-Marie toont, maakt ons gelukkig. Van gerichte mopjes maken in de ziekenhuiskamer naar een blije (en onder de indruk zijnde) juf Kathleen van de ziekenhuisschool. Zou het kunnen dat de aanvalsvrijheid ervoor zorgt dat Ella-Marie eindelijk de kans heeft om echt te leren? Wij hopen er alvast op!
Sociaal merken we dat ze vlottere berichtjes begint te sturen
naar haar vriendinnetjes en dat ze zichzelf ook beter kan
uitdrukken. Hier gaan we er vooral vanuit dat de afbouw van
anti-epileptica heel veel doet. We hebben één van de twee
medicaties al voor de helft afgebouwd en dat doet haar merkelijk
deugd!
De eerlijkheid gebiedt ons wel te zeggen dat er wel regelmatig nog
frustratie opduikt. Die lamme arm en dat rare been hangen er maar
wat bij. Het is duidelijk dat het taalcentrum niet geraakt is bij
de operatie, want Engelse scheldwoorden komen er vlot uit.
De motoriek blijft dus het grootste probleem. Daar echter ook positieve kleine stapjes! Het zicht is niet meer troebel. Wij hebben persoonlijk ook de indruk dat ze iets meer van het linker gedeelte van de wereld ziet dan we eerst gedacht hadden. Een oog-test zal nog wel eens volgen om dat duidelijk te maken.
Haar linkerarm kan al een beetje naar boven gebracht worden. De mm beweging is ondertussen een 10 cm geworden. De beweging komt vooral vanuit de schouder, maar toch hier ook fijn om te zien dat dit ook al wat lukt!
En dan, lieve lezer, toch wel een mooie vooruitgang in de grove motoriek. Ella-Marie kan recht blijven zitten! De buikspieren die ze door alle aanvallen in de jaren heeft gecreëerd, worden nu gestuurd door de linkerhersenhelft. Dat wil zeggen dat we ze recht zetten op een bed, stoel of zelfs een grote bal en ze kan een tijdje zitten. Die vooruitgang is redelijk snel gekomen, nadat ze betere nachten had.
Pulderbos
In het weekend gaan we dus nog eens volop genieten. Simonne en omi en opi kwamen al langs. Vanavond is er een verjaardagsfeestje voor Olivia en nichtje Alice langs "de Denies kant" in het pittoreske Leefdaal. En Zondag komt "de Budts kant" vieren in het grote Heist-op-den-Berg!
Vanaf maandag starten we een nieuw avontuur in revalidatiecentrum Pulderbos. Met positieve moed gaan we er weer tegenaan!