Lieve lezer, het is ongeveer een maand geleden dat we elkaar nog gesproken hebben. Het drukke werk- en familiale leven zorgt soms voor wat vertraging, maar in alle eerlijkheid was het ook eventjes te veel.
Een pauze
De weerbots van 8 jaar slapeloze nachten, de uppercuts waar een professionele bokser jaloers op zou zijn en de enorme spanning van de afgelopen jaren, hebben ervoor gezorgd dat het batterijtje even leeg was. Hieronder even wat meer focus op uw schrijver, maar ga gerust enkele paragrafen verder om het nieuws van Ella-Marie te vernemen! Er is namelijk veel te vertellen.
Hoe hebben jullie dit volgehouden? Het is een vraag die nog vaak onze richting uitkomt. Het antwoord was steeds hetzelfde: "Omdat het niet anders kan". De uitspraak van buurvrouw Simonne blijkt nog steeds de gure waarheid: "Soms heb je zelfs geen tijd om te klagen en moet je gewoon verder doen". Zo ook de vorige jaren en meer specifiek de vorige maanden.
Het werk bood een éénmalige en enorme (positieve) uitdaging aan.
Mede daardoor werd er dit jaar 2 keer gereisd naar Chicago en ook
Nederland, Italië, Hongarije, Polen, UK, Frankrijk en Duitsland
stonden op de planning. Met ongeveer 80 werkdagen in het buitenland
dikten de "Miles and more" punten stevig aan.
Tussen het reizen door namen we één week verlof om richting Utrecht
te rijden voor een hersenoperatie bij te wonen. En daarna werd er
ongeveer een maand overnacht in ziekenhuizen en revalidatiecentra.
Gelukkig bestaat er ook nog iets zoals vakantie, waarbij wij als
familie steeds de gave hebben om in een regenachtige omgeving ons
vakantiehuis te kiezen.
Bij opa (en fiere peter van Ella-Marie) Jacques werd er helaas weer kanker vastgesteld (gelukkig moet die dreiging tegen het jaareinde operatief verwijderd zijn), we leven al enkele maanden in verbouwingen, Ella-Marie ging volledig over in negatieve modus en neem er dan ook bij dat de vitamines D op zijn. Je begrijpt waarschijnlijk wel dat alles op automatische piloot liep. De adaptive cruise control wist de weg naar Pulderbos, de focus lag ook op werkkwaliteit en de dagelijkse verplichtingen konden uitgevoerd worden. Extra artikels schrijven ging helaas even niet meer. Mentaal was het op en het bed riep meermaals vóór negen uur 's avonds. De lokroep kon niet weerstaan worden.
Gelukkig viel uw schrijver als kind in een ketel met Redbul (mijn ouders hebben hun werk gehad en dat extreem geduldig uitgevoerd :-)). Hoe dan ook weet je dat de batterijtjes snel terug opgeladen kunnen worden. Zo ook vorige week maandag, toen er vrijaf werd genomen om oudergesprekken te voeren in Pulderbos. Dat het toen regende, zal je uiteraard niet verbazen.
Hoe dan ook… Dr. Van Eijsden gaf vlak na de operatie, aan het
operatiebed van Ella-Marie op intensieve zorgen, gouden raad mee:
"Knap dat je dit allemaal hebt volgehouden en zo de familie hebt
gedragen, maar denk de komende tijd ook aan jezelf. Niemand kan dit
volhouden".
De laatste werkweek is achter de rug, de 2 weken vrijaf gaan deugd
doen. Met familie en vrienden gaan we de batterijen terug
opladen.
Over naar belangrijkere zaken
Zoals in de laatste blog al aangehaald, is het niet altijd rozengeur en maneschijn bij Ella-Marie. De winterdip heeft zich verder ontwikkeld naar een storm met windkracht 10. Weerman Frank zou met bijzonder interesse kijken naar orkaan Ella-Marie. Het oog van de storm staat gekend voor windstilte, soms een beetje regen en wat bewolkt. Maar het begin en de uitlopers van het stormsysteem kunnen de stilte echt doorbreken.
Eerst nog wat goed nieuws
Orkaan Ella-Marie werd even een stralend zonnetje toen ze op een
mooie donderdag nog een keertje naar haar thuisschool, het IMG
mocht gaan. Juf Jessie had bewust niets tegen de leerlingen van de
klas gezegd en dat bleek ook een voltreffer te zijn. Mama Annelies
en papa Pieter brachten Ella-Marie in de rolstoel naar de
speelplaats. Enerzijds omdat het toch een afstandje stappen is,
anderzijds staat ze nog niet stabiel genoeg om op het getto van de
speelplaats te overleven.
We draaiden de hoek om en als bij toeval stond een grote groep van
de klasgenootjes aan de voorkant van de speelplaats. De
gezichtsuitdrukkingen waren variabel van extase tot verbijstering,
maar vooral allemaal met een zéér grote glimlach. Er klonk geroep
over de hele speelplaats en al snel was er een hele groep vriendjes
die rond Ella-Marie stonden. Een snelle afscheidszoen lukte nog net
en weg was ze.
Een héle dag in de thuisschool. Gewoon les mogen volgen en bij de vriendjes zijn… Ella-Marie was écht gelukkig!
De realiteit
Helaas was het slechts een momentopname van geluk. Ella-Marie zit de laatste tijd niet zo goed meer in haar vel. Na 8 maanden zware revalidatie heeft ze er he-le-maal genoeg van. Ze is ondertussen de ancien in haar leefgroep, want alle voorgangers zijn al naar huis. Daarnaast heeft de klas van juf Conny ook al een hele nieuwe groep leerlingen mogen ontvangen. Ze wil o zo graag naar huis, maar we weten allemaal dat dit nog (veel) te vroeg is.
We zijn even onze lieve meid kwijt. De laatste tijd moeten we
Ella-Marie echt aanmanen om beleefd te blijven en niet te
rebelleren. Weglopen uit de leefgroep, onbeleefd zijn tegen de
leerkrachten, opstandig gedrag, noem het maar op en ze zal het
doen.
8 maanden revalidatie, afkicken van anti-epileptica, puberteit,
elke dag op de limiet verder moeten werken en nog verschillende
zaken eisen hun tol.
We merken wel dat Ella-Marie soms haar lieve zelve kan zijn op het ogenblik dat ze thuis is. Iedereen in de familie krijgt dan lieve knuffels, ze legt veel uit en ze maakt mooie tekeningen voor iedereen die het wil. Maar ook hier moeten we in alle eerlijkheid zeggen dat er zware momenten zijn. Om onverklaarbare redenen kan er een uitbarsting zijn. Wenen of boosheid komen dan uit het niets tevoorschijn. En toch moet het niet allemaal slecht geweest zijn, want de Sint is toch langsgekomen om Ella-Marie (en Olivia) cadeautjes te geven. De man zei zelf zeer duidelijk op TV: "Er zijn dit jaar.. GEEN stoute kinderen".
Oplossingen en perspectief
Ondanks het heilige bezoek moeten we dus op zoek naar oplossingen. Te beginnen met perspectief! En dat kregen we op het gesprek maandag te horen. Noteer het allemaal in jullie agenda: Ella-Marie mag naar huis op 29 maart! Ze zal dan effectief 1 jaar en 19 dagen na haar operatie terug een échte thuis hebben. En het moet gezegd worden, van zodra we haar het goede nieuws brachten, verscheen er even een oprechte glimlach en ging orkaan Ella-Marie even liggen. Zeker toen we meldden dat ze vanaf de krokusvakantie ook één dag per week naar haar eigen school terug mag. Die integratiedag zal ervoor moeten zorgen dat Ella-Marie de overgang van Pulderbos naar het IMG goed zal verwerken.
Het is nog met veel ups-and-downs, maar we merken toch dat Ella-Marie haar humeur de betere richting uit gaat. Eigenlijk doet ze het ook zeer goed bij de kinesist en de ergotherapist, waardoor ze toch nog wat succeservaringen heeft. Het is door hierop te focussen dat we Ella-Marie in de goede (positieve) richting proberen te krijgen.
Vakantie
En er is nog beter nieuws! Ella-Marie mag tussen kerst en Nieuwjaar naar huis. Voor het eerst sinds zeer lang zal ze meer dan 2 nachten in huis zijn. Naast de gekende feestdagen gaat ze ook in alle blijheid haar Peter mogen vieren. Grootvader Denies zal met een gelukzalige glimlach de knuffel in ontvangst nemen voor zijn verjaardag. Staan ook met stip genoteerd in de agenda van Ella-Marie: kerst vieren met de familie, een film in de cinema, op oudjaar een quiz van de Efteling spelen en nog zoveel meer.
Maar eerst nog…
Een week volle inzet in Pulderbos! Wij hopen in ieder geval dat ze terug haar brave zelf zal zijn. Dat moet lukken, want deze week zal Ella-Marie genoeg afleiding krijgen. Het is namelijk in de komende dagen dat ze op nationale TV te bewonderen zal zijn (voor de geïnteresseerden: woensdag om 22u35 op VRT1) . Groot idool Niels kwam op bezoek en wat heeft ze genoten van de aandacht en zijn knuffels! Daarnaast lopen we op woensdag in Pulderbos toertjes rond het domein om de warmste week te sponsoren. En voor je het weet… is Ella-Marie eindelijk een weekje ECHT thuis.