Het ego van een vader

Ooit was ik de held. De man die alles kon. Was er nood aan een knuffel, brute kracht, een luisterend oor of een speelkameraadje, dan werd er al héél snel geroepen: "Papaaaaaa, waar ben jeeee?"
Aan deze status, waarde lezer, kwam abrupt een einde!

De laatste loodjes

We kijken enorm uit naar de vakantie. Nog één week buitenlands werk en op onze nationale feestdag zal de out of office ingesteld worden. De drukte op het werk is enorm: veel projecten, verschillende collega's al op verlof, call on duty voor een week…. Het zijn maar enkele van de taken die ervoor zorgen dat de dagen vliegen.

Eindelijk onderweg naar Ella-Marie

Woensdagavond. Het was één van die dagen waar er van 7 uur tot 18 uur gewerkt werd. Door omstandigheden werd het middagmaal achter de computer geconsumeerd. Het was van maandagochtend geleden dat ik van Ella-Marie nog een knuffel kon krijgen. Korte videocalls de dagen ervoor lieten mij weten dat ze zich heel hard aan het amuseren was. Met een grote glimlach werd er verteld over de nieuwe begeleiders (vakantiewerkers), het zingen, de tekeningen, de uitstappen, …. Alles leek er top! En toch kreeg ik soms te horen dat ze mij een beetje mist.

Omdat het al wat later was, werd er zeer snel een avondmaal verorberd. Eindelijk kon ik onderweg naar Ella-Marie!

Rustig cruisen met de auto

De weg naar Pulderbos is een zeer aangename weg. De ramen en het dak van de auto gaan open en Spotify lanceert een mix van BBQ Lounge en Summer Vibes. De adaptive cruise control zorgt ervoor dat mijn blauwe pennenvrienden deze keer geen briefje kunnen sturen en de mogelijke files blijven uit door de vakantie en het latere uur van vertrek.

Wat kijk ik uit naar een enthousiaste Ella-Marie! Steeds als ik aankom hoor ik een luide "Papaaaa" en komt er een rolstoel in 2de versnelling naar mij toegereden. Ook deze keer kan ik niet wachten op die lieve knuffel en de duizenden verhalen van het bezoek aan de dierentuin, de oefeningen bij de kinesist en de vooruitgang bij de logo en ergo.

Pulderbos

Pulderbos heeft zijn naam niet gestolen. Via enkele kleine wegen kom je aan een weg tussen 2 grote weiden. In de verte zie je een groot gebouw omringd door een prachtig bos. Het nodigt uit om veel te wandelen, te genieten van de natuur en tot rust te komen. Na het parkeren wandel ik richting de trap en huppel vlotjes naar de voordeur.
De iets of wat donkere inkomhal is al verlaten en de reeds meerdere malen bewandelde weg brengt mij richting de leefgroep. In de verte hoor ik al een gitaar en een gekende stem zingt liedjes van Camille. Ik weet nu zeker dat Ella-Marie zo blij gaat zijn mij te zien!

Wat. Een. Enthousiasme!

Ik wandel naar de keuken en zie Ella-Marie zingen. Vlak bij haar zit een 23-jarige jonge adonis, de vakantiebegeleider van de leefgroep. Met zijn perfecte stem en begeleidende gitaar verzorgt hij een mini-concertje om u te zeggen. Ella-Marie hangt aan zijn lippen. Ze hoort mij binnenkomen en ziet mij. Ik sta met open armen te wachten op mijn enthousiaste dochter.

"Hoi pap, ik ben aan't zingen. Ga jij maar in de kamer wachten."

Mijn vaderhart, mijn ego, mijn alles… op de grond. Na 3 liedjes op een gitaar al verplaatst als man-nummer-1 in haar leven!

In het weekend ging het beter zijn. Dan ben ik de enige man en kan ik met Ella-Marie spelen
… maar ik ben hier mijn tekst aan het schrijven en lieve schoolvriend Arne zit in de zetel met mijn dochter te praten.

Zo gelukkig

Lieve lezer, vrees niet :-). Dit stukje satire werd enkel geschreven om aan te geven dat Ella-Marie groeit. Groeit als meisje, groeit fysiek, groeit sociaal … . En ze heeft nu de kans om zich zowel sociaal, cognitief en motorisch verder te ontwikkelen.

De keuze voor operatie was niet makkelijk, maar tot nu blijkt het wel de juiste keuze!

15 juli 2023