Guus in de Efteling!

Eindelijk was het dan zover! Het stond enkele maanden met uitroeptekens in de agenda genoteerd. We mochten onze vriend Guus voor de eerste keer in de echte wereld zien. En dat dan ook nog eens op de lievelingslocatie van Ella-Marie: de Efteling!

Vroege ochtend

De wekker stond relatief vroeg, maar de enthousiaste kinderen waren het onding (wie vindt er nu ook zoiets uit als een wekker…) al voor. Het themapark blijft verwonderen en elke keer opnieuw geeft een bezoekje energie. De voorbereidingen waren al getroffen, zoals steeds deze zomer hadden we een regenjas en poncho mee en de tablets voor in de auto (DAT zijn pas geniale uitvindingen) waren opgeladen en klaar voor vertrek.
Volledig zen op de Antwerpse ring rijden kan enkel op een zaterdag- of zondagochtend. Spotify zorgde voor wat achtergrondmuziek en de adaptieve cruise control van de auto deed de rest.
Tijdens de rit werden al grote plannen gesmeed. "Eerst in deze attractie, dan in de volgende. En oh ja, die moeten we ook nog zien!"

Knuffel aan een onbekende

We hadden afgesproken om 9.30 uur aan de ingang van de Efteling. Exact 2 minuten later dan voorzien, werd de auto vlak voor de ingang geparkeerd. Snel de rolstoel klaarzetten en richting de ingang rennen.
En daar zagen we Guus voor de eerste keer.

Wat een pracht van een kereltje! Volledig onbevangen stapte hij op Ella-Marie af en gaf haar een dikke knuffel. Er werden direct verhalen verteld, vragen gesteld en kunstjes met de linkerarm getoond.

Je zou denken dat wij als volwassenen iets meer behouden zouden zijn bij een eerste ontmoeting, maar niets was minder waar. Voor ons stonden Marjan en Hugo, de ouders van Guus, die ons zoveel moed, ervaring en hulp hebben gegeven. Fysiek nog onbekend, maar sinds meer dan een half jaar o zo belangrijk in ons leven. De knuffel aan een onbekende was dan eigenlijk meer het gevoel van iemand te omhelzen die je een tijdje niet had gezien… maar die zo vertrouwd was.

De broer en zus van Guus waren ook van de partij. Het eerste dat opviel? Die Nederlanders zijn toch ECHT groot hoor. Met een stevige handdruk van Lars en een dikke knuffel van Maud werd de dag goed ingezet.

Rondleiding in de Efteling

Het was voor onze Noordervrienden meer dan 5 jaar geleden dat ze nog in het themapark waren. Ella-Marie en Olivia wilden dan ook maar al te graag een rondleiding geven. En nog voor we onze kaartjes aan de inkom konden afgeven, kregen we een vriendelijke begroeting van grote held Pardoes. Een teken uit de hemel dat we moesten beginnen bij de relatief nieuwe attractie "Symbolica". De zeer rolstoelvriendelijke attractie geeft de mogelijkheid om in alle rust in te stappen op een aparte baan. Ook bij het uitstappen schakelt de attractie iets sneller dan gewoon over naar een alternatieve stopplaats, waardoor iedereen rustig kan uitstappen.

Zij die ooit in de Efteling zijn geweest, kennen naar alle waarschijnlijkheid wel de Droomvlucht. Dat is stiekem onze favoriete attractie. Vorige keer kregen Ella-Marie en mama of papa een 3D bril en hoofdtelefoon op. Hierdoor konden we meereizen met de echte karretjes. Je moet namelijk zelf kunnen stappen naar de attractie en dat ging in mei nog niet. Maar we zijn uiteraard enkele maanden verder en een fiere Ella-Marie stapte aan de hand van papa zeer kordaat richting het karretje. Je zag aan alles dat de rit speciaal was voor haar. Nog iets dichter dan anders werd er tegen de papa aangeschoven en met een grote glimlach werd er bewonderend gesproken over de mooie kastelen, elfjes en trollen.

Ondertussen werd duidelijk dat Maud een hele lieve grote zus is. De meisjes onder elkaar bleven maar praten en knuffelen. En vriend Guus? Tussen de obligatoire rolstoelmomenten door wandelde hij vrolijk rond. Ongelooflijk te zien hoe sterk die jongen is. Soms werd er zelfs al wat gelopen. Iets waar wij met Ella-Marie op dit ogenblik alleen nog maar van kunnen dromen.

Na Vila Volta (ook gekend als "het draaiende huis") werd het tijd voor iets uitdagender. We wandelden richting de eerste echte rollercoaster: de Vogelrok. Ook hier werd aan de rolstoelpatiënten gedacht. Lars en Maud leken bijzonder blij te zijn. De rit op de achtbaan duurt ongeveer 1 minuut en 40 seconden waarbij een topsnelheid van 65 kilometer per uur wordt gehaald. Het is nog niet de snelste van het park, maar de eerste "kick" was achter de rug.

Na carnaval festival, met dat zeer gekende deuntje dat altijd in je hoofd blijft zitten, trokken we richting Ruigrijk. Een overkop en schroef in de Python? CHECK! In de lucht en op het water met "de vliegende Hollander"? CHECK! De snelste achtbaan van het park (Joris en de draak met 75 kilometer per uur)? CHECK! En loodrecht naar beneden vallen in de Baron? CHECK!
Ondanks hun fysieke beperking zijn Guus en Ella-Marie echte durvers!

Geef nooit op

Het werd al later en een korte pauze was nodig. Er stond nog een heel belangrijke afspraak op de planning. Het obligatoire Efteling-Unox-broodje werd smakelijk verorberd. Met z'n allen zaten we heel kort bij elkaar aan een klein tafeltje. Toeval of niet, maar de vaststaande banken waren zo geplaatst dat er 2 rolstoelen perfect in het geheel pasten. Stonden chronologisch nog op de bucketlist: Fata Morgana, Max en Moritz, Fabula en als afsluiter de (steeds weer zeer natte) Pirana.

Na enkele honderden meters van de picknickplaats kwamen we echter de rollercoaster "Max en Moritz" tegen. En nog beter nieuws: slechts enkele minuten wachttijd! Maar voor we gaan aanschuiven eerst even terug naar enkele maanden geleden.

Midden mei. De operatie is 2 maanden achter de rug en Olivia krijgt als communiefeestcadeau een Efteling-tweedaagse. Ella-Marie wou heel graag naar Max en Moritz, maar kreeg toen te horen dat ze zelf de trappen op moest. Deze attractie rolstoeltoegankelijk noemen, zou te veel van het goede zijn dus. Er kwamen toen enkele traantjes aan te pas, maar we gebruikten toen het negatieve gevoel als aanmoediging. "Als je je uiterste best doet in Pulderbos, kan je volgende keer de trappen zelf doen en kan je in de rollercoaster!". En we kunnen je verzekeren: ze heeft er echt hard op geoefend!

Terug naar het heden. We spreken de medewerkster vooraan in het park aan. "Natuurlijk wil ik jullie binnenlaten via de rolstoel-ingang. Kan ze zelf de trappen op?" Superfier en met een grote glimlach antwoordt Ella-Marie zelf: "ja, dat lukt".
Na wat bochtenwerk komen we aan bij een gesloten deur. We drukken op de bel en ook hier komt een dame de deur openen. "Kan je zelf de trap op?" en we verzekeren van wel. Ella-Marie stapt uit en gebruikt de leuning om stap voor stap boven te geraken. De grote houten treden maken het eigenlijk nog makkelijker. Zoals alle andere attracties voelen we ook nu wel weer verschillende mensen kijken. Ella-Marie stapt nog niet elegant, maar gaat aan de hand wel vlot vooruit. We staan voor het karretje, waarvan het opstapje hoger is dan een normale trede. Ouders die hun jonger kind al eens hebben meegenomen naar de rollercoaster weten dit maar al te goed. Papa Pieter neemt Ella-Marie dus vast en zet ze in de rollercoaster.
"Dit mag niet. Ze moet er zelf instappen". Even een stilte. "Hoe bedoel je?". "Ze moet zelf in het karretje stappen, anders mag ze er niet in". Onze noorderburen zijn relatief mondig, dus laat ik even de Belgisch politieke correctheid achterwegen. "U zei dat ze trappen op moest en kunnen stappen tot aan de attractie, dat is allemaal gelukt". Toch moest Ella-Marie het zelf bewijzen.

Ondertussen waren alle ogen op ons gericht. Zowel de mensen in de rollercoaster als zij die aan de poortjes stonden te wachten. Ella-Marie was in paniek. Toen ze zelf probeerde uit te stappen, duurde het langer dan normaal… en we werden verzocht weg te gaan.

Een enorm gevoel van onmacht, frustratie en woede kwam naar boven. De vorige maanden en de operatie kwamen in een fractie van een seconde allemaal voorbij. Ella-Marie begon direct hard te wenen. Mijn woorden richting de dame zijn niet voor herhaling vatbaar, maar we wandelden van de achtbaan weg en al snel kwam de focus op Ella-Marie te liggen.

Voor het eerst sinds lang zagen we een breekbaar en droevig gezichtje. Ze voelde zich ECHT slecht. "Papa, waarom? Ik heb echt mijn best gedaan. Ben ik niet goed genoeg?"
Bij het schrijven borrelen er nog steeds slechte gevoelens op. Al de "grote mensen"-rollercoasters mochten zonder probleem, maar een kinderattractie werd geweigerd. Tot tweemaal toe werden we gecontroleerd en konden we positief op hun vragen antwoorden. Ondanks alles mocht Ella-Marie niet mee.

Toch kwam er terug een gevoel van vastberadenheid. "Ella-Marie, jij hebt zoveel mensen al laten zien hoe sterk je bent. Elke dag opnieuw verbazen wij ons hoe goed en hoe flink jij doorgaat. Als het een keer moeilijk gaat bij de kinesist, denk dan aan dit ogenblik. Blijf verder vechten en geef nooit op. Nooit!

Nog een mooie quote van Hugo: "Onze kinderen hebben misschien wel de helft van hun brein, maar zij gebruiken het tenminste."

Focus op het positieve

Het duurde even, maar Ella-Marie werd terug haar vrolijke zelve. Guus en de bende waren heel begripvol en focusten samen met ons op de topdag die we al hadden. Mede door een pracht van een mevrouw aan de Fata Morgana kwam het vertrouwen zelfs terug. De begeleidster wist te zeggen hoe flink Ella-Marie op de draaivloer kon stappen. Met een aardige glimlach en een dikke duim, zorgde ze meteen voor een goed gevoel bij onze dochter.

En dat goede gevoel hebben we nog heel de avond doorgetrokken. Een 4D-film van "Klaas Vaak", met speciale rolstoelaangepaste accommodatie kennen we eigenlijk al helemaal uit ons hoofd. Maar de beleving is steeds weer fijn. En als laatste gingen we nog naar de Pirana.
Zus Olivia heeft trouwens ook iets bijgeleerd. Een poncho heeft ook een kap. Die is extreem nuttig om op te zetten alvorens in een waterval te belanden. Als je dat niet doet... word je HELEMAAL nat. Het zorgde voor een enorme schaterlach en het vervolmaakte een pracht van een dag.

Om 22 uur sloot het park. Zou het nog langer open geweest zijn, hadden we er nu nog met onze vrienden gezeten. De familie uit het verre Enschede is een warme familie. Ook zij hebben een rugzak mee voor de rest van hun leven. Daarin zitten zowel zeer negatieve als positieve ervaringen.
Guus is een dapper ventje. Net zoals Ella-Marie zal hij de halve wereld die hij ziet; blijven verkennen, verblijden en verbeteren. Want ze mogen allebei maar een half brein hebben, de compensatie zit in het hart, de doorzetting en de liefde van anderen voor hen.

Blijf doorgaan lieve vechtertjes. En bedankt voor alles.