Het einde van het schooljaar! Steeds een belangrijke dag voor de kinderen, want wilde plannen werden meestal al vanaf de paasvakantie gemaakt. Wie gaat wanneer bij welk vriendje slapen? Ouders gingen in wachtrijen staan om hun kind in (sport-)kampjes in te schrijven. En de nodige zwembadverfrissing werd professioneel geïnstalleerd.
Neen, het was ECHT niet makkelijk dit jaar
Wat een schooljaar heeft Ella-Marie achter de rug! Het was het eerste volledige jaar "echte school" nadat de ziekenhuisschool in Pulderbos haar in eerste instantie had begeleid na de operatie.
Met een supermotivatie begon ze dan ook aan haar laatste jaar "lagere school". Ella-Marie was ervan overtuigd dat ze veel beter kon leren. Geen medicatie, geen epilepsieaanvallen en betere slaap waren een goede basis om cognitieve vooruitgang te boeken!
Voor het eerst werd ze verwelkomd door een meester. Best spannend, maar al snel bleek dat ook deze leerkracht het beste voorhad met de kinderen.
Helaas waren het die kinderen die het Ella-Marie dit jaar echt moeilijk hebben gemaakt. Meermaals per week kwam Ella-Marie volledig gefrustreerd en al wenend naar huis. Ze werd ECHT gepest, want er werd gebruik gemaakt van haar mindere weerstand om vooral te lachen met haar. Een kleine greep uit het assortiment: achter haar aanwandelen en haar nadoen omdat ze niet volledig correct kan stappen. Haar uitmaken voor "vuile gehandicapte" en daarna roepen dat ze "afgemaakt wordt met een mes". Haar van links benaderen (want die kant ziet ze niet) en haar duwen. Haar uit de klasfoto wegknippen omdat ze er niet bij hoort… .
We kunnen nog een tijdje doorgaan, maar je kan begrijpen dat het voor haar echt niet makkelijk was. Het is een jaar geweest waarin Ella-Marie zich vaak heeft afgevraagd waarom ze nog haar best deed voor alles. Een jaar waar ze regelmatig riep dat ze haar leven haat en wil stoppen met alles. Een jaar dat snel voorbij moest gaan.
Alsjeblieft, zie mij graag
Na de (vaak heel emotionele) frustratieontladingen volgden er betere momenten. De nood aan liefde was en is nog steeds groot. Maar al te vaak zoekt Ella-Marie het contact met volwassenen op om zo even haar hart te luchten en om fysieke knuffels te vragen. De verzuchting in de oase van rust is dan vaak ook erg groot. Samen met hond Demi op het tuinterras zitten, heel mooie tekeningen maken of rustig op de gsm scrollen deden haar dan goed.
Op het schoolse vlak mogen we van geluk spreken dat Ella-Marie naar het IMG ging. Zowel directie, als zorgteam en leerkrachten waren enorm begaan met haar. De pesters werden zo goed mogelijk aangepakt, maar er werd ook vooral gekeken naar een positieve aanpak voor Ella-Marie. Zo mocht ze tijdens de speeltijd steeds met haar enige schoolvriendinnetje Jolien vroegtijdig naar de klas. Ook de kleuterjuffen dachten mee aan een oplossing en boden haar de kans om enkele uurtjes per week mee te draaien in de kleuterklas. En wat was ze daar enthousiast over!! Waarom dat zo is, lees je hier verder in de blog.
Ranya en Jolien zijn leeftijdsgenoten en de 2 vriendinnetjes van Ella-Marie. Ranya moest helaas verhuizen waardoor ze elkaar niet zo vaak meer zien, maar Jolien woont nog in het pittoreske Heist-op-den-Berg en praat dagelijks met onze oudste dochter. Net zoals 2 puberende meisjes horen te doen, wordt er héél veel gelachen, gedanst en o zoveel gepraat. De nood om iemand te hebben waar ze zich goed bij voelt is groot.
Helaas zal ook Jolien naar een andere school trekken, dus volgend jaar in het middelbaar wordt voor Ella-Marie een hele grote stap in het ongewisse.
Veilige omgeving
De mensen die Ella-Marie van kortbij volgen zijn er steeds voor haar. Zo kan ze steeds terecht voor een babbel bij de (plus-)oma's en staan de opa's klaar om haar aan het lachen te brengen. Thuis mag ze altijd zichzelf zijn, want de liefde is onvoorwaardelijk… tenzij je per ongeluk het laatste snoepje van Olivia op eet, want dan is het oorlog. Zussenliefde… Ze kunnen elkaar niet missen, behalve dan tussen 16:00 uur en 16:05 uur wanneer ze zweren dat ze elkaar "voor altijd haten". En toch merk je aan alles dat ze elkaar nodig hebben.
's Avonds voor het slapengaan is er steeds hetzelfde ritueel. Na de gebruikelijke tandenpoetsbeurt (Ella-Marie heeft nu een beugel) kruipen we nog even gezellig bij haar in bed. En wat dan volgt is vaak een overstroom aan vragen. "Waarom word ik gepest? Ga ik nog vriendjes hebben? Ga ik nog kunnen verbeteren bij het stappen? …". En op heel veel vragen kunnen we niet altijd een antwoord geven. Maar op de belangrijkste van al, "Zien jullie mij wel nog graag?", kunnen we met heel ons hart "JA" antwoorden:
Diploma-uitreiking
Het is dankzij de veilige omgeving, de steun van leerkrachten, vrienden en familie dat Ella-Marie op woensdag 25/06 haar proclamatie mocht vieren. Een jaartje later dan haar leeftijdsgenoten, omdat het bijzonder onderwijs een extra jaar inlast om kinderen voor te bereiden op het middelbaar.
Ella-Marie had samen met de klas TikTok-dansjes opgenomen en die werden afgespeeld tijdens de proclamatie. Met een gigantisch gevoel van weemoed en trots hebben we onze dochter haar "moment of glory" zien krijgen. We keken naar Ella-Marie met tranende ogen. Één oog vol droefheid, het andere oog vol blijheid. Het dubbele gevoel dat ook o zo mooi omschreven wordt in de film "Binnenstebuiten/Inside Out".
Intrinsieke motivatie
Met haar diploma op zak gaat Ella-Marie in september beginnen aan het eerste jaar Basis logistiek onderhoud - Buitengewoon Secundair Onderwijs Instituut Mevrouw Govaerts. Na een heel aangenaam gesprek met de directrice van de school, waren we er nog meer van overtuigd dat deze opleiding de beste keuze is voor haar.
Haar intrinsieke motivatie om kindjes of ouderen te helpen is heel groot. Onze doelstelling is om ervoor te zorgen dat Ella-Marie een positieve eigenwaarde kan creëren. Dat kan door hulpjuf te zijn, mee te draaien in een rusthuis voor animatie of nog iets helemaal anders.
Maar één ding is zeker: vanaf 1 september zal Ella-Marie er alles aan doen om bij te leren op school, leuke vriendjes te maken en terug gelukkig te worden!
